Bingo!

We gaan agile doen. En cloud, meerdere clouds zelfs. En allerlei nieuwe tooltjes. En dat gaan we allemaal aan elkaar knopen. Dat moet ook wel, want anders werkt het niet samen. Ons IT landschap gaat complex worden. Eigenlijk is het al complex; het wordt alleen maar erger. Complex? Simpel gezegd: als iets complex is, dan duurt het steeds langer voordat we verstoringen onder controle hebben. Zelfs met de goede mensen. Complexiteit is niet simpel te maken door te leren. Complexiteit is een eigenschap van systemen.

Puzzelen

En dan gaan al die agile teams, al die kinderen dus, ook nog eens aan ons IT landschap peuteren, veel en vaak. Dingen bouwen, aanpassen, verbeteren, en ouwe dingen weggooien. Honderden klassen met kinderen. Dat moeten we zien te beheersen, anders wordt het een zootje. En dat beheersen doen we op allerlei manieren. We hebben heel veel regels. We hebben Change Advisory Board, Cloud Approval Board, we doen License 2 Play. De focus lijkt te liggen op toegangscontrole en op volwassenheid, ‘maturity’ in goed Nederlands. Is dat wel goed?

Hints

Denk eens andersom. Denk aan kinderen, klassen vol met kinderen. Agile teams zijn klassen met kinderen die geen enkel gevaar zien. Die zijn onbenullig, onwetend. Die zijn zojuist allemaal afgevuld met een liter cola en een vierkante meter suikerspin. Die hebben er zin in! Laat je die in je porseleinkast? Zet je die voor de Change Advisory Board? Voor de Cloud Approval Board? Laat je die een License 2 Play ondertekenen? En denk je dan dat het goed komt?... Nee! Die kinderen stuur je naar MonkeyTown(tm).

Mens erger je niet

Kinderen kun je loslaten in MonkeyTownTM. Niks ‘maturity’. Via de ingang naar binnen en gáán! Dat kan omdat MonkeyTown(tm) zo is gebouwd dat kinderen weinig stuk kunnen maken. Ze kunnen zichzelf niet bezeren. Ook al doen ze nog zo hun best. Waarom kunnen we dat eigenlijk niet in ons IT landschap? Waarom durven we dat niet?

Apenkooi

Moeten we minder regels? Geen toegangsdosering meer? Geen advisory boards? Geen scenario-denken? Geen porseleinkast? Als we willen overleven zouden we dan MonkeyTownTM moeten bouwen? Niet meer voorkomen dat men iets stuk maakt, maar bouwen zo dat we er kinderen mee durven en kunnen laten spelen. MonkeyTownTM is gebouwd om niet stuk te gaan. Een IT landschap zoals MonkeyTown(tm).

Go

IT bouwen als MonkeyTown(tm). De eerste stap hebben we eigenlijk al: redundantie. Belangrijke systemen bouwen we in tweevoud, minstens. Maar we kunnen nog meer doen. Dat begint met een gedachtensprong: ga niet langer uit van ‘maturity’. Ga niet uit van goede invoer. Ga niet uit van gegarandeerde aflevering. Ga niet uit van het goed-pad. Ga niet uit van het feit dat je een ander kunt aanwijzen als er iets mis gaat. Draai dat om. Ga uit van “worst-case”. En bouw je eigen deel altijd zo dat anderen het niet stuk kúnnen krijgen, zelfs als ze hun best doen.

Stratego

Niet stuk te krijgen. Dat geldt voor hardware, platformen, applicaties, hele systemen, componenten. Gekocht en zelfgebouwd. Met alles rekening houden, bij alles wat we doen. Databases kunnen abrupt weg zijn, verbindingen worden verbroken. Stroom valt wel eens uit, mensen gaan op toetsenborden zitten, of ze gooien er koffie overheen. Trek dus die database er eens abrupt onderuit, verbreek netwerkverbindingen, gooi de stroom er eens af. Ga er eens vanuit dat je niemand anders kunt verwijten als er bij jou iets stuk gaat. Failure is not an option! Geen uitzonderingen. Van porseleinkast naar MonkeyTown(tm).

... laat dan die agile-klasjes maar komen.

Richard Bliek